We zijn er weer!

Vanuit een regenachtig Staphorst bij deze nog een laatste keer eenupdate van onze belevenissen inAfrika...

We hebben op de valreep nog een keer allefacetten van hetAfrikaanse openbaar vervoer mogen meemaken toen we vorige weekvan Lilongwe naar Cape Maclear, aan Lake Malawi, zijn gegaan.

Eerst met de bus heen: toen we op het busstation aankwamen stondde bus al klaar met draaiende motor en redelijk vol, dus we dachten datwe meteen weg zouden gaan. Maar nee hoor, de bus werd voller en voller, een 2-persoonsbank werd 3-persoons, hetbagagerek was volgeladen met tassen en hetgangpad vol met mensen, dus de backpacks moesten op schoot (ach, het was maar voor 5 uur), de kippen op het dak en na een uur gingen we dan eindelijk. O nee, niet voordat er een dominee de bus in kwam die nog even met de hele bus ging bidden, waarschijnlijk voor een veilige reis. Dat konden we wel gebruiken want toen we eenmaal op weg waren reed de buschauffeur behoorlijk hard, af en toe toeterend maar zeker niet afremmend voor overstekende koeien, kippen en geiten...Een van onze medepassagiers was behoorlijk dronken (het was ook al 10 uur 's ochtends geweest) en had zeg maar een 'hulpvaardige dronk'. Hij stond midden in het gangpad en iedereen die uitstapte moest door hem 'geholpen' worden met het uitladen van de spullen. Verder viel hij al staande in slaap maar toen de buschauffeur stopte om iemand achterna te zitten die spullen probeerde te stelen uit het benedenruim, was hij niet te beroerd om ook hier te helpen en met de buschauffeur achter de man aan te rennen.

Aangekomen in Monkey Bay ging de bus niet verder en moesten we nog naar Cape Maclear zien te komen in een 'mantola', een pick-up truck die dienst doet als openbaar vervoersmiddel. We zagen toevallig net een pick-up staan maar toen we daar vroegen of het de mantola was bleek het een politieauto te zijn. Maar geen probleem hoor, als we die wilden huren dan wilde de politie ons best even naar Cape Maclear brengen! Toch maar even gewacht op de echte mantola en toen met de haren in de wind door de bergen naar Cape Maclear. Een erg mooi stukje aan Lake Malawi en weer heel anders dan de stukken in het noorden die we vorig jaar al hadden gezien. Daar hebben we ons danook prima vermaakt met een aantal dagen niks doen. O ja, we hebben natuurlijk wel voetbal gekeken met 3 Nederlandse meisjes die we in Lilongwe hadden ontmoet: aan de open bar, in de stralende zon,met uitzicht overhet meer, dus dat was niet verkeerd.

Afgelopen dinsdag zijn we weer terug gegaan naar Lilongwe, ook nu weer in de mantola naar Monkey Bay en vervolgens voorin een andere pick up naar Salima (halverwege Lilongwe). Althans, dat was de bedoeling, maar de bestuurder had blijkbaar zijn papieren niet goed in orde, want bij een politiecontrole bleek hij niet verder te mogen rijden en moesten we alsnog uitstappen en met de minibus verder. Lekker opgepropt zitten met op Martines arm een kwijlend kind, aan Jelles kant een kind datnet in de broek had geplast en verder een algehele zweetlucht. Gelukkig konden de ramen open en reed de buschauffeur weer netjes 2 keer zo hard als de toegestane snelheid dus het waaide redelijk door. Ook de minibus moest meerdere keren door de politiecontrole en soms verbaas je je erover hoe willekeurig de politie dan is: dat de busjes bijna uit elkaar vallen is geen probleem maar vervolgens wordt er wel 10 minuten lang gediscussieerd over de profieldikte van de banden...De chauffeurs van de minibusjes lijken allemaal erg op God te vertrouwen en te denken dat het dan niet uitmaakt hoe oud en verroest de busjes zijn en hoe slecht ze rijden: bijna elk busje heeft wel een slogan achterop staan als 'Jesus is with us', 'In God we trust' of 'Jehovah is provider'. Wat ook wel typisch is, is dat veel van de busjes zijn voorzien van een rolstoelsticker,terwijlde busjes al moeilijk toegankelijk zijn als je niet in een rolstoel zit(gelet op alle zakken rijst en meel waar je overheen moet stappen)...

Uiteindelijk zijn we dinsdagmiddag weer veilig aangekomen in Lilongwe en vandaar woensdag op het vliegtuig gestapt. En na een lange reis hebben we dan gisteren weer voet op Nederlandse bodem gezet!

Het is hier weer lekker ouderwets regenachtig maar dat is op zich niet zo erg want vanaf nu moeten we ons natuurlijk weer gaan richten op het zoeken van banen!

Bedankt voor al jullie reacties en het meereizen!

Naar huis...

Naar huis...

In de afgelopen 2 maanden hebben we jullie af en toe op de hoogte gehouden van wat we hier zoal meemaken. Naast dat er natuurlijk erg veel leuke dingen zijn en de omgeving hier echt prachtig is, liepen we er al wel een tijdje tegenaan dat het werk voor ons niet heel uitdagend is, zeker niet nu er ook nog eens weinig gasten zijn. Dit is voor ons een van de voornaamste redenen geweest om een paar weken geleden te besluiten het seizoen niet af te maken. Na het afronden en overdragen van een aantal werkzaamheden betekent dit dat afgelopen zondag onze laatste dag was en dat we op dit moment in Lilongwe zijn...

We hebben de afgelopen weken/dagen geprobeerd zo goed mogelijk alle mooie indrukken en gebeurtenissen in ons op te nemen en ook nu hebben we weer een aantal dingen meegemaakt die we niet snel zullen vergeten.

Als er iets is wat steeds weer indruk op ons maakt dan zijn het wel de olifanten. De tijd is aangebroken dat ze bijna elke dag naar het terrein komen om te eten en we hebben ze al een aantal keren in daglicht voorbij zien komen. Vorige week maandag vlak voor zonsondergang zagen we ze ook weer. Martine was aan het koken en Jelle zat lekker een wijntje te drinken op de veranda toen de olifanten (een stuk of 6) van een paar huisjes verderop steeds dichter naar ons huisje toe kwamen...En ja hoor, ze besloten van de bomen naast ons huisje te gaan eten. Onder andere was er een olifant bij met 1 naar beneden gegroeide slagtand (van zo'n 2 meter lang!) en een baby'tje, dus voor Martine reden om het huisje niet meer uit te komen en even te wachten met het opscheppen van het eten... Jelle bleef wel gewoon op de veranda zitten, maar toen een van de olifanten aan de boom aan zijn kant van de veranda begon, is hij wel even van stoel veranderd...Uiteindelijk liepen ze allemaal voor de veranda langs (op een paar meter afstand) en gingen ze naar de achterkant van het huisje om daar nog wat palmstruiken en bosjes te vergallen. Inmiddels wat later, toen we dachten dat de olifanten alweer wat verder weg waren, was Jelle de afwas aan het doen achterin het huisje en of het nou kwam doordat hij teveel lawaai met de pannen maakte of dat de olifanten gewoon ruzie hadden weten we niet, maar opeens werd er van heel dichtbij heel hard gegromd en getrompetterd! Toen vond ook Jelle het wel even spannend...

Naast de olifanten zullen we ook de nijlpaarden niet vergeten. Zeker niet na vorige week woensdagnacht, toen we een hele tijd wakker hebben gelegen van 2 vechtende nijlpaarden in de rivier, waarbij het er echt op leek dat ze elkaar aan het afslachten waren. Wat een gebrul en gegrom! Bij dat soort gevechten verwonden ze elkaar ook flink en de volgende dag zagen we zelfs een bloedspoor voor ons huisje (en ook op andere plekken op het terrein) van een gewond nijlpaard, redelijk luguber...

Ook zijn we vorige week nog voor een laatste keer op avondsafari geweest, waarbij we alle zinnen hadden gezet op het zien van een luipaard (wat ons nog niet was gelukt sinds ons verblijf hier). We hadden de hoop al een beetje opgegeven maar Godfrey is gelukkig een hele goede gids: niet iemand die alleen goed kan kijken maar iemand die alle signalen in het park leest en daaruit kan afleiden waar hij een luipaard, leeuw of hyena kan vinden: zo kijkt en luistert hij bijvoorbeeld naar de impala's, de vogels, de aan-/afwezigheid van bavianen en andere prooidieren en leest hij sporen. Dit keer was hij erg vastberaden. Nadat hij een impala alarm hoorde slaan en een hele groep impala's dezelfde kant op zag kijken wist hij dat daar een luipaard was. Na ruim een kwartier in het donker te hebben gestaard terwijl er niks gebeurde dachten we nog even dat Godfrey zich vergist had (andere auto's die we tegenkwamen waren inmiddels ook allang weer doorgereden) maar toen werd ons wachten toch beloond! Het was inderdaad een luipaard en met de auto hebben we hem nog een tijdje kunnen volgen, echt heel mooi!

Waarschijnlijk zullen we het wildlife nog gaan missen als we straks weer in Nederland zijn. Maar het zal zo ook zijn voordelen hebben om straks weer in een huis te wonen waar we ons niet druk hoeven te maken over muizen, kikkers (tussen kleren, in de wc-pot, onder je bed, in het sleutelgat), mieren (op je brood, in de pan) en muggen (die op de een of andere manier toch steeds weer in de klamboe komen) of over slangen, schorpioenen of bavianen (die schuin boven je in de boom gaan zitten en dan gaan plassen) in de tuin.

Natuurlijk hebben niet alleen de dieren indruk op ons gemaakt. Ook met het personeel en de mensen hebben we een aantal mooie dingen meegemaakt.

Bij het pakken van onze spullen wilden we daarom graag nog een aantal dingen achterlaten voor de personeelsleden en na een rigoreuze schifting hadden we aardig wat kleren en andere dingetjes verzameld om weg te geven. Ook waren er nog wat gedoneerde spullen van een gast en spullen van Menno en Virginie dus al met al best veel. Alleen wisten we nog niet zo goed hoe we het moesten verdelen. Normaal zouden we daar waarschijnlijk niet zo moeilijk over doen, maar aangezien we weten wat voor slagveld het is als de fooi verdeeld moet worden, wilden we het wel zo eerlijk mogelijk doen.

De verdeling van de fooi gaat namelijk ongeveer zo.

Als gasten weggaan laten ze vaak een fooi achter in de 'tipbox'. De tipbox is voorzien van 2 sloten en de gasten hebben hun hielen nog niet gelicht of al het personeel staat al om de tipbox heen om deze te openen en te zien wat er in zit. Aan het begin van het seizoen bleken de sleutels van de tipbox spoorloos en aangezien men toch echt wilde weten wat er in zat, zijn de sloten met 5 man sterk gedemonteerd...

Sindsdien zitten er dus geen sloten meer op de tipbox, dus nu is het helemaal een gevoelige kwestie: de tip box wordt niet meer uit het oog verloren als er iets in gestopt is en er moeten minstens 2 getuigen bij zijn als deze vervolgens geopend wordt om vast te stellen hoeveel er in zit, want anders dan zou iemand er wel eens iets uit gestolen kunnen hebben...

Vervolgens moet de fooi nog verdeeld worden. Iets waar de lodge geen beleid voor heeft en wat het personeel zelf mag bepalen. Dit zorgt keer op keer weer voor verhitte discussies, die (als je niet ingrijpt en zegt dat mensen weer aan het werk moeten) soms wel uren-, nee zelfs dagenlang kunnen duren...De een vindt dat hij recht heeft op meer fooi omdat hij een belangrijke functie heeft, de ander omdat hij meer uren heeft gemaakt, enz. enz. Toen Jelle een voorstel met meerdere voorbeeldscenario's had uitgeprint (met de nadruk op voorbeeld), dacht men meteen dat het van Jelle op een bepaalde manier verdeeld moest worden, wat hem een aantal gesprekken met bezorgde en gefrustreerde medewerkers opleverde.

Met dit in ons achterhoofd wisten we dat we de verdeling van de spulletjes goed moesten aanpakken en zonder ruimte voor discussie of scheve gezichten. Na wat mogelijke scenario's kwamen we op het idee om enigszins gelijkwaardige stapeltjes te maken, deze in zakjes te stoppen, de zakjes te nummeren en vervolgens iedereen een lootje te laten trekken met een nummer, zodat het erg willekeurig was en niemand zich tekort gedaan hoefde te voelen. Bij de uitleg van het lootjes trekken heeft Jelle nog eens benadrukt dat het allemaal willekeurig was en 'in the hands of God' (is men wel gevoelig voor) wat er in het zakje zou zitten. We waren nog even bang dat er een discussie zou komen wie er als eerste een lootje mocht trekken, maar dat viel gelukkig mee. Uiteindelijk was iedereen als kleine kinderen zijn zakje aan het uitpakken en is er geen onvertogen woord gevallen! Een aantal items viel bijzonder in de smaak, zoals een oud telefoontje, een oude spijkerbroek, maar ook een nagelknippertje ging van hand tot hand om bewonderd te worden.

Dat was op onze laatste werkdag afgelopen zaterdag, dus een leuke afsluiter met het personeel!

Afgelopen maandag zijn we met de auto naar Chipata gebracht en na daar op de camping te hebben overnacht zijn we dinsdag verder gegaan naar Lilongwe, waar we op dit moment nog zijn.

We wisten eerst nog niet zo goed wanneer we weer naar Nederland wilden omdat we misschien nog wel een tijdje wilden backpacken, maar na een aantal dingen te hebben uitgezocht voor de wijziging van onze terugvlucht blijkt dat we volgende week woensdag het goedkoopst terug kunnen. Nog een kleine week dus en dan komen we weer naar huis! De komende dagen gaan we waarschijnlijk nog even lekker relaxen aan Lake Malawi en dan op naar de Nederlandse zomer....

Allemaal beestjes...

Net als je denkt dat je inmiddels wel een beetje gewend bent aan alle beestjes hier, gebeurt er wel weer iets 'verrassends':

• Jelle die zonder te kijken een broodje in zijn mond stopt om vervolgens te constateren dat ie vol zit met mieren;
• een gast die komt klagen dat er een kikker in haar waterkoker zat, waar ze pas achter kwam nádat ze water (en dus ook de kikker) had gekookt, thee had gedronken en diarree had gekregen;
• een gast die we vanuit haar huisje horen gillen en die vervolgens naar ons toe komt snellen om te zeggen dat er een kikker in haar badpak zat en of iemand de kikker (die ze inmiddels had uitgeschud en nietsvermoedend in haar huisje had achtergelaten) kon verwijderen (wat iemand toen ook gedaan heeft maar wat niet echt zin heeft aangezien die kikkers echt overal zitten);
• Jelle die op een krukje zit terwijl er vervolgens een slang langs de poot omhoog kruipt;
• Olifanten die 's nachts zó dichtbij ons huisje komen, dat Martine er niet meer van kan slapen: blijkbaar staan er vlakbij ons huisje een aantal erg smakelijke bomen, waar ze dan met veel geweld takken van afbreken en die opeten. Op zich nog tot daar en toe, maar toen ze vervolgens langsliepen en we in het schijnsel van de nachtverlichting 3 hele grote schaduwen voorbij zagen komen en een slurf de boom in zagen gaan, terwijl het enige wat ons van hun scheidt een stuk gaas is, was het toch wel een beetje spannend (en de woorden van een halfslapende Jelle 'ik bescherm je wel' zijn ook niet echt geloofwaardig
  
  );
• Een slang die vlak voor onze voeten achter een hagedis aan zit, waarbij de hagedis zijn staart afwerpt en zelf snel de boom in schiet en de slang achterlaat met zijn staart, die nog een halfuur aan het nastuipen is;
• Gestoken worden door tseetseevliegen, die geen bescheiden bultje op je huid veroorzaken maar een compleet ei, erg fijn en charmant...;

Wat in deze tijd van het jaar trouwens wel echt een plaag is, is de malariamug. De een na de ander krijgt hier malaria en het meest gebruikte en meest effectieve medicijn ertegen (Co-artem) is hier in de hele streek bijna niet meer te krijgen.Ondanks dat wij elke week braaf onze preventieve anti-malariapillen slikken en dachten er goed vanaf te komen, lijkt het er trouwens op dat Martine ook malaria heeft gehad. Zeker weten we het niet, maar alle symptomen wezen er wel op en na een kuurtje Co-artem (die Menno en Virginie gelukkig nog hadden) was het na een dag zo goed als over. Gelukkig maar, want anders hadden we alsnog naar de kliniek gemoeten en dat schijnt één grote besmettingshaard te zijn, dus als je nog geen malaria hebt dan krijg je het daar wel...

Dan nog even een korte update van wat ons hier verder zoal heeft beziggehouden de afgelopen weken.

Naast wat rustige dagen hebben we ook weer een aantal drukke en lange dagen met gasten achter de rug. Erg leuk, want we mochten de gasten verrassen met een zgn. 'bushlunch' in het park. Standaard gaan de gasten alleen 's ochtends en 's avonds op safari, maar deze gasten hadden ook een 'whole-day' safari geboekt, waarbij ze dus de hele dag het park in gingen. Afgesproken was dat wij Godfrey, de gids, om 12 uur midden in het park zouden treffen, waar we dan samen met de kok een heerlijke lunch met alles erop en eraan (tafels, stoelen, bestek, koude drankjes, enz.) zouden hebben klaargezet. We hadden afgesproken onder een grote boom met uitzicht op de rivier. Na wat uitleg van Virginie dachten we wel te weten waar het was en anders wist de kok het ook zeker wel. Helaas bleek er eenmaal in de auto toch wat onduidelijkheid over welke grote boom er precies bedoeld werd....Nou zijn er nogal veel bomen in het park, is de rivier erg lang en de telefoonontvangst niet al te best, dus op een gegeven moment waren we toch redelijk verdwaald, terwijl de tijd maar doortikte.

Na een aantal telefoontjes, zijweggetjes, bomen en nog meer telefoontjes hadden we dan om half 1 het plekje eindelijk gevonden (terwijl het maar 3 kwartier rijden zou moeten zijn en we al om half 11 weg waren gegaan)...De gids was gelukkig zo slim om niks tegen de gasten te zeggen (zij dachten gewoon een broodje te gaan eten en wisten niet eens dat er ergens in het park een uitgebreide lunch voor ze zou worden klaargemaakt) en gewoon een beetje in de omgeving rond te rijden totdat hij ons zou zien, dus de gasten hadden niks door van onze race tegen de klok. Ook hadden we op de valreep nog een paar leeuwen onder een boom zien slapen, een paar honderd meter vanaf onze lunchplek, dus toen de gasten aankwamen en wij nog druk bezig waren met voorbereidingen, konden we ze mooi even afleiden met de leeuwen (want die hadden ze die dag nog niet gezien). Gasten helemaal blij, zowel met de leeuwen als met de lunch, dus alles kwam toch nog op zijn pootjes terecht

.

Verder zien we elke dag meer dieren naar de rivier komen aangezien het in het park steeds droger wordt. Zo zien we vanuit onze luie stoel olifanten die de rivier oversteken (met hele schattige kleintjes die amper boven het water uitkomen), zebra's, giraffes, impala's en buffels. Maar zelfs toen Martine ziek in bed lag en de deur van het chaletje openstond zag ze nog wildlife voorbijkomen: eerst een nieuwsgierige baviaan die op de veranda ging zitten en later nog een monitorlizard (vrij grote hagedis) die in de deuropening stond.

Nou, dit was het weer voor nu, terwijl het hier winter wordt begrepen we dat in NL eindelijk de lente is aangebroken, dus geniet er lekker van allemaal!

Werk en naar de kerk....

In het vorige verhaaltje hebben we al wat verteld over de verschillen in bepaalde dingen tussen hier en Nederland en ook nu zijn er weer wat dingen die ons zijn opgevallen.

Om nog maar eens wat te noemen:

Het begrip 'veiligheid' op het werk wordt hier nogal ruim geïnterpreteerd.

Zo wordt de veiligheidsbril die eigenlijk bedoeld is voor slijpen en zagen daar nooit voor gebruikt, maar op het moment dat er een spitting cobra in de doucheruimte van het personeel zit en degene die door de groep is aangewezen om deze daar uit te halen, wordt de bril toch maar opgezet en worden teenslippers vervangen voor laarzen. De bril blijkt dan vervolgens toch zo vies en stoffig te zijn dat degene die hem draagt hem alsnog steeds omhoog doet omdat hij anders de spitting cobra (die bij een aanval rechtstreeks gif in de ogen spuit) niet kan zien....

Ook was iemand bezig met het sprayen van - behoorlijk chemisch - bestrijdingsmiddel tegen termieten, toen Jelle constateerde dat de tank lekte op zijn rug en zijn hele T-shirt doorweekt was met het giftige goedje...De werknemer vond het zelf blijkbaar geen reden om met het werk te stoppen of de tank te maken, maar Jelle heeft hem toch maar even heel snel onder de douche gestuurd met een stuk Dettol zeep (in de hoop dat dat de schade nog enigszins zou beperken).

Eerlijk gezegd zijn we zelf soms trouwens ook wel een beetje laks als het op veiligheid aankomt en dat heeft Jelle geweten ook....Als we 's avonds van het hoofdgebouw van de lodge naar ons (nogal afgelegen) huisje lopen nemen we namelijk wel elke keer braaf onze zaklamp mee, waarmee we dan voor ons uit schijnen om er zeker van te zijn dat er geen olifanten zijn, maar dat is meer een beetje een automatisme geworden dan dat we er ook echt op beducht zijn. Maar deze week was het raak: Jelle liep met onze minst felle zaklamp naar het huisje toen hij in de boom voor zich wat geritsel en gekraak hoorde. Hij dacht 'het zullen wel bavianen zijn' (daar zijn we inmiddels aan gewend) en liep gewoon door totdat hij opeens op 2 meter afstand oog in oog stond met een grote olifant! De olifant deinsde een beetje achteruit en Jelle is vervolgens echt als een gek de andere kant op gerend naar het dichtstbijzijnde huisje, gelukkig niet achtervolgd

.

Twee dagen later liep Jelle op zijn teenslippers over het hoofdpad toen hij opeens bijna op een slang stond. De slang schrok van Jelle en Jelle van de slang, waarop ze allebei van elkaar weg sprongen, dus ook dat liep gelukkig met een sisser af....

Naast veiligheid is ook ziekte een verhaal apart. Op dit moment lijkt er malaria te heersen in het dorp want de een na de andere werknemer heeft malaria of denkt bij elk kuchje of pijntje malaria te hebben. Dus elke ochtend is het weer de vraag wie er allemaal op komen dagen en als ze al komen of ze dan in staat zijn om te werken of dat ze ons zielig aankijken en vragen of ze een briefje mee kunnen krijgen en naar de kliniek kunnen om zich te laten testen en medicijnen te kopen.

Vorige week dinsdag spande trouwens wel de kroon: de helft was al ziek thuis en vervolgens kwam een van de laatste medewerkers naar Jelle met het verhaal dat hij kiespijn had en dat hij graag naar het dorp wilde om soda (of zo?) te kopen om tussen zijn kiezen te stoppen om de pijn te verzachten (hij had namelijk geen geld om de kies te laten trekken). Jelle sprak met hem af dat hij een half uur kreeg om naar de winkel te gaan, maar daarna moest hij toch echt weer terug komen. Op zich leuk zo'n afspraak, maar die kwam dus de hele dag niet meer opdagen...Alsof er niks aan de hand was kwam hij woensdags weer op het werk om te zeggen dat hij de hele dag naar medicijnen had gezocht en daarna maar was thuisgebleven

. Tja, van dat soort acties worden we soms wel een beetje moedeloos...

Maandag was iedereen er gelukkig weer en hadden we werkoverleg.

Hierbij werd onder andere door iemand schoorvoetend de vraag gesteld of er misschien ook wat keukengerei voor de werknemers beschikbaar gesteld kon worden omdat hij al een jaar lang als kok voor het personeel met een ijzerdraadje in de pannen roerde...Ook moest er een plan komen voor het schoonhouden van de personeelskeuken, aangezien niemand ook maar iets achter zich opruimt en vervolgens de apen en insecten alle etensresten opeten, wat natuurlijk niet echt hygiënisch is...

Zondag is onze vrije dag en kunnen we altijd even bijkomen van al deze werk'perikelen'. Afgelopen zondag waren we door een werknemer (Kenny) uitgenodigd om bij hem langs te komen en met hem mee naar de kerk te gaan. Zo gezegd zo gedaan.

Om 8 uur werden we bij zijn huis verwacht want de kerk zou om 9 uur beginnen en het was nog zo'n 3 kwartier lopen. Aangezien het vanwege de olifanten niet echt veilig is om van de lodge naar het dorp te lopen, gingen we met de auto naar zijn huis. Op zich best dichtbij, maar alsnog een hele onderneming, want de wegen in het dorp zijn niet bepaald ingesteld op auto's, dus uiteindelijk moesten we (met de grote 4 wheel drive) door tuintjes en over het terrein van andere mensen rijden om zijn huis te bereiken. Vervolgens kregen we op weg naar de kerk van Kenny meteen een rondleiding door het dorp en moesten we nog een stuk door de velden lopen totdat we bij een - uitgerekt - hutje aankwamen en Kenny zei 'dit is de kerk'. We waren de eersten dus moesten nog even wachten totdat de dominee (pastor James) er aankwam. Ons bezoek was natuurlijk al lang en breed bekend bij iedereen, dus er was een ereplaatsje voor ons gereserveerd op het 'podium', naast de dominee.

De dominee legde ons vooraf uit wat er op het programma stond en dat was zo'n waslijst dat we al een vermoeden hadden dat het lang zou duren. Zonder te wachten totdat alle mensen binnen waren, ging de dominee alvast van start.

Als eerste stond er een gebed op het programma. Maar anders dan in Nederland is het hier niet zo dat de dominee dan voorgaat in gebed, maar iedereen zegt/schreeuwt gewoon door elkaar wat ie tegen God wil zeggen. Dat gaat dan half in het Engels, half in het Nyanja (lokale taal), zodat we van alle kanten mensen hoorden roepen 'o Lord almighty, I worship you!', 'Jesus I love you!' en meer van dat soort dingen.

Halverwege de kerkdienst werd ons gevraagd onszelf voor te stellen. Vervolgens werden we door de hele kerk gezegend (waarbij iedereen 'Baliki, baliki!' in onze richting riep) en kregen we zelfs een flesje Fanta aangeboden (een erg gastvrij gebaar, aangezien de meeste mensen dat voor zichzelf niet eens kunnen betalen).

Verder stond er vooral veel zingen, klappen en dansen op het programma en toen de dominee bezig was met zijn preek (die met heel veel passie werd gebracht...) en (ongeveer om de zin) 'Hallelujah' riep of 'am I talking to you!', riepen alle mensen in de kerk (wij dus ook) 'Amen!', dus al met al best een gezellige boel. Maar toen de dienst na ruim 3,5 uur (!) was afgelopen waren we toch wel een beetje gaar.

Toen we dachten eindelijk naar huis te kunnen, nam de dominee ons nog even apart om voor ons te bidden en ons nogmaals te zegenen en toen dat klaar was zei de dominee dat hij nog even zakelijk iets aan ons wilde voorleggen, want ja, een dominee kon natuurlijk ook best een businessman zijn. Hij had namelijk nog een stuk land aan de rivier en of we misschien geïnteresseerd waren om daar in te investeren voor het beginnen van een lodge of andere mensen kenden die geïnteresseerd zijn. Dus mocht iemand interesse hebben, we hebben het tel.nr. van pastor James

!

Ondanks dat het kerkbezoek natuurlijk een erg leuke ervaring was, hebben we de uitnodiging van een andere werknemer om volgende week met hém mee naar de kerk te gaan nog maar even voor ons uitgeschoven....

O ja, trouwens nog een leuk feitje waar we bij het sterren kijken tijdens een avondsafari achter kwamen: het steelpannetje staat hier op het zuidelijk halfrond op zijn kop!

Lekker praktisch....

Ben je het niet dan wordt je het hier wel! Aangezien op ongeveer elk gebied de middelen erg schaars zijn ben je hier wel genoodzaakt er creatief mee om te gaan.

Als gast vind je het niet meer dan normaal dat wanneer je hier komt je elke dag wat anders voorgeschoteld krijgt, maar nu we hier een tijdje zijn, weten we dat de variëteit in het aanbod aan eten erg klein is en dat het best wat creativiteit vraagt om elke keer wat anders lekkers te maken. Gelukkig hebben we een kok die dat erg goed lukt en die ook nog eens zo behulpzaam is om ons een aantal van zijn recepten te leren. Eén daarvan willen we jullie niet onthouden: zelf yoghurt maken! Voor het geval je midden in de bush zit, slechts houdbare melk, melkpoeder en een citroen voorhanden hebt en toch zin hebt in yoghurt dan volgt hier het recept!

Gooi 3 liter houdbare melk in een pan. Warm het op tot het gaat dampen en klop het vervolgens totdat er een schuimlaag op komt. Roer er dan 400 gram melkpoeder doorheen. Wanneer je yoghurt hebt (250 ml) voeg je dat er aan toe en laat je het vervolgens opwarmen in de zon (zorg wel dat de bavianen er niet bij kunnen!) zodat de bacteriën uit de yoghurt zich kunnen vermenigvuldigen. Check het af en toe totdat het één massa is geworden en proef of het de goede smaak heeft. Daarna zet je het in de koelkast (die je dan dus wel moet hebben in de bush) en voi la, de volgende morgen heb je heerlijke zelfgemaakte yoghurt! Als je geen yoghurt hebt maar wel een citroen, dan kan je die ook gebruiken. In dat geval schijn je een beetje van het melkmengsel aan de kook te moeten brengen en er vervolgens een citroen in leeg te persen en het snel op te kloppen. Daarvan roer je dan weer 1 eetlepel bij de rest van de melk, wat je vervolgens ook weer op laat warmen, enz....Dit laatste hebben we niet getest, dus mocht iemand de behoefte hebben om het te proberen dan horen we graag of het gelukt is

(en mocht iemand nog andere goeie bushrecepten hebben dan horen we dat natuurlijk ook graag)!

Ook op het gebied van schoonmaken zijn de middelen hier een stuk beperkter dan in Nederland. In Nederland heb je voor elk verschillende klusje wel weer een ander hyperabsorberend, microvezel, superreinigend doekje of sponsje, maar hier doen ze alles (maar dan ook echt alles - van auto tot vloer en van afwas tot toilet) met een en dezelfde zogenaamde 'mutton cloth', een lange doek waar ze een stuk vanaf scheuren en die ze vervolgens tot op de laatste draad op gebruiken (waarbij je er trouwens wel goed op moet toezien dat ze niet vrolijk de huisjes of de bar schoonmaken met het doekje dat ze net voor de wc gebruikt hebben). Geef je ze hier een schuursponsje dan weten ze vervolgens ook niet hoe ze daar mee om moeten gaan: ze schuren er zo hard mee dat menig glas hier onder de krassen zit en het sponsje binnen de korste keren uit elkaar ligt...Dan toch maar weer gewoon de mutton cloth gebruiken...

Verder is er ook bij de kapper weinig keuze en wordt het je gemakkelijk gemaakt (alhoewel): de enige mogelijke kapsels voor mannen schijnen de potato cut (helemaal kaal), de brush cut (gemillimeterd) en de English cut (geen idee wat dat inhoudt...) te zijn. Jelle is nog niet geweest, maar is zich al wel druk aan het beraden op zijn keuze...

Ook komen we er achter dat je zonder stroom en beltegoed toch heel goed een mobieltje kan hebben. Alle medewerkers (die thuis geen stroom hebben) nemen namelijk elke dag trouw hun mobieltje mee om op het werk op te laden. En als een medewerker niet op komt dagen en vervolgens één keer je telefoon over laat gaan, dan moet je daaruit concluderen dat hij geen beltegoed heeft en je hem dus even terug moet bellen...(Dit werkt dus niet als ze elkaar willen bellen en allebei geen beltegoed hebben).

Op sommige vlakken moeten we juist ook leren iets minder praktisch te zijn. Zo wilde Martine de was ongestreken weer meenemen van de wasruimte (de wasvrouw had al zoveel te doen), maar na te hebben gehoord dat er dan beestjes in je kleren kunnen blijven zitten die eitjes onder je huid leggen, hebben we de was toch maar even weer terug gebracht

.

We worden trouwens ook door schade en schande wijs: wanneer je één keer constateert dat een stuk brood dat je op het aanrecht laat liggen wordt weggedragen door de mieren, leg je het de volgende keer al snel even in een zakje of afgesloten bak...En na allebei finaal te zijn leggeprikt door de muggen en andere insecten (waarbij we helemaal GEK worden van de jeuk!) nemen we nu alle maatregelen (van muggenspray tot klamboe tot verdelger) om de beten voor te zijn..(resultaat blijft tot nu toe echter uit

)

Ook hebben we geleerd om voor 6 uur ons eten te koken, aangezien dat meestal het tijdstip is waarop de stroom uitvalt (net wanneer het donker wordt en je het nodig hebt), en doen we de afwas onder de douche, bij gebrek aan een keukentje in ons huisje...

Verder gaat het hier goed. We beginnen onze huisdieren al een beetje te leren kennen. Zo is er een muis/rat die ons ‘s nachts wakker houdt met knagen en hebben we een aantal kikkers die op de stang van ons handdoekenrek en in onze kledingkast in winterslaap zijn.

Donderdag hebben we de eerste olifant op het terrein gezien. Een van de nachtwakers kwam naar ons toe om te zeggen dat er een olifant bij de werkplaats was, dus wij er natuurlijk op af! Het bleek om een hele grote mannetjesolifant te gaan, dus we hebben maar een beetje afstand gehouden. De nachtwakers - die ons zouden moeten beschermen of in elk geval vertellen wat we moeten doen in geval van nood - zijn zelf trouwens nog het meest bang voor de olifanten: toen de olifant onze kant op kwam, rende de nachtwaker zelf snel weg en kroop vliegensvlug onder de auto. Tja, daar heb je dus niet zo heel veel aan... Echt gek is het trouwens niet dat ze er zo bang voor zijn want twee weken geleden is er nog een dorpeling gedood door een olifant (gespiesd aan de slagtand) toen hij ‘s nachts dronken vanuit de kroeg naar huis wilde lopen. Dingen die je in Nederland niet op het nieuws hoort (alleen als het met buitenlanders gebeurt) maar die hier dus wel voorkomen. En ook horen we regelmatig verhalen van mensen die in één dag hun hele veldje met rijst of pompoenen voor hun neus door de olifanten zien worden opgegeten, en zo in één klap maanden werk verloren zien gaan.

Ook de nijlpaarden komen regelmatig aan onze kant van de rivier om te grazen. We horen ze soms ‘s nachts naast ons huisje kauwen en toen we zondag terug kwamen van safari zagen we er een vlak langs de hoofdweg staan, wat een groot beest zeg! In het water zien ze er nog enigszins gracieus uit, maar op land zie je pas wat een moddervette beesten het zijn (en waarvan, vraag je je af, aangezien ze alleen maar gras eten).

Nou, het wordt tijd om te stoppen want de muggenbulten schreeuwen weer om aandacht....Daaag!!

Mwachoma Bwanji!

Oftewel goedemiddag! Hier dan ons eerste verhaaltje vanuit Mfuwe! De tijd vliegt hier voorbij en we hebben zoveel te doen dat we nog amper in de gelegenheid zijn geweest ook maar enige vorm van contact met het thuisfront te hebben. Bij deze een poging jullie tussen de bedrijven door een indruk te geven van onze eerste week!

Vorige week dinsdag zijn we dus in alle vroegte vertrokken vanaf Schiphol, met als eerste tussenstop Zurich. Daar zijn we overgestapt op het vliegtuig naar Nairobi, waar we bij binnenkomst al meteen weer een echt Afrikagevoel kregen: de vlucht zat namelijk vol met Keniaanse en Tanzaniaanse athleten, die net een aantal wereldtitels in de wacht hadden gesleept en daardoor erg uitgelaten waren en niet stil konden zitten: de hele tijd liepen ze (in dikke winterjassen) heen en weer in het vliegtuig en waren ze druk met elkaar aan het praten en zingen, erg grappig om te zien.

Eenmaal in Nairobi aangekomen was het daardoor ook erg druk en chaotisch, aangezien de athleten door allerlei fans en cameraploegen werden opgewacht. Een vrolijke binnenkomer dus in Afrika! Aangezien we pas weer de volgende ochtend verder zouden vliegen vanuit Nairobi, hadden we van tevoren al besloten een vooropgezette tent te reserveren bij een camping in de stad, zodat we niet op het vliegveld hoefden te overnachten en wat minder gebroken aan zouden komen

. Alleen hadden we er bij het boeken in Nederland niet echt aan gedacht dat het regenseizoen in Kenia net was begonnen, zodat het de hele avond keihard regende en onweerde en behoorlijk modderig was op de camping... Maar gelukkig lekte de tent niet en hebben we nog best goed geslapen, dus de volgende dag konden we redelijK fris en fruitig beginnen aan het laatste gedeelte van de reis!

Dat laatste gedeelte duurde trouwens wel iets langer dan verwacht...De vlucht naar Lilongwe verliep nog volgens schema en daar aangekomen werden we door onze nieuwe werkgevers met de auto opgehaald. Na een korte kennismaking zijn we al weer snel verder gegaan richting de grens, aangezien het sowieso nog minimaal 6 uur rijden was en we ook nog de nodige boodschappen moesten doen onderweg. Gelukkig ging het bij de grens allemaal vrij snel en konden we doorrijden naar Chipata, de voor ons dichtsbijzijnde 'stad' (zo'n 3,5 uur rijden van Mfuwe en dan nog is het assortiment van de enige aanwezige supermarkt minder uitgebreid dan dat van de lokale buurtsuper in Nederland

). Hier moesten we boodschappen doen voor onszelf en de lodge (naast eten en drinken ook allerlei andere dingen, zoals gereedschap), wat toch ook al gauw zo'n twee uur in beslag nam, aangezien een aantal vooraf gedane bestellingen niet klaargemaakt waren en we dus weer naar andere winkels moesten....

Vanaf Chipata was het gedaan met de geasfalteerde weg en moesten we verder op dirtroad. Een weg die we vorig jaar al eerder hadden afgelegd maar die nu vanwege zware regenval van de afgelopen maanden toch nét iets minder begaanbaar was, oftewel er zaten behoorlijk wat hobbels en kuilen in

. Daar kwam bij dat we ook nog eens tot de nok toe gevuld zaten met boodschappen, backpacks en andere dingen, zodat we om een uurtje of 7 ‘s avonds redelijk door elkaar geschud aankwamen bij Thornicroft Lodge. Inmiddels was het ook al donker dus echt heel veel van de lodge konden we op dat moment nog niet zien.

Toch wel een beetje moe van de reis zijn we toen maar lekker vroeg naar bed gegaan en toen we de volgende ochtend wakker werden konden we pas zien wat een prachtig uitzicht we voor ons huisje hebben! Op slechts een paar meter afstand begint de Luangwa River, die ons scheidt van het National Park. Op dit moment is het nog hoog water en hebben we alleen nog maar nijlpaarden in het water gezien, maar we zien het water elke dag zo'n meter zakken dus het duurt waarschijnlijk niet lang meer voordat de krokodillen weer op de kant liggen en allerlei dieren uit het park uit de rivier komen drinken.

Echt veel tijd om van het uitzicht te genieten hadden we die dag trouwens nog niet want we moesten ‘s ochtends vroeg meteen aan de slag. De volgende dag zouden de eerste gasten namelijk al komen (voor het Paasweekend, 8 in totaal) en voor die tijd moest er nog heel veel worden klaargezet en schoongemaakt! Na een korte kennismaking met het personeel hebben we dus onze handen maar uit de mouwen gestoken en zijn we aan de slag gegaan: aangezien het tot voor kort flink had geregend, waren ze aan heel veel nog niet toegekomen, dus we hebben alle meubels op hun plek gezet, de bar ingeruimd, palen in de olie gezet, boodschappen uitgepakt en gesorteerd, huisjes gecheckt en klaargemaakt, enz.,enz... Tja, allemaal dingen waar je als gast niet echt bij stilstaat maar waar dus wel heel veel werk in gaat zitten!

Vrijdag kwamen dan de eerste gasten! Nog een beetje onwennig in onze nieuwe rol hebben we de gasten verwelkomd , uitleg gegeven over hun programma, hun kamers laten zien en voor barman/-vrouw gespeeld. Gelukkig gingen de gasten allemaal redelijk op tijd naar bed, zodat wij ook op tijd het licht uit konden doen, want de volgende dag zouden ze allemaal op safari gaan, wat al om 6 uur begint en voor ons dus betekent dat we om 5 uur alweer aan de slag moesten! Wij moeten er namelijk op toezien dat de gasten hun 'wake-up call' krijgen, dat het ontbijtbuffet wordt klaargemaakt en klaargezet en dat er een picknickbox met koffie, thee, koud water en wat lekkers wordt meegenomen in de safari-auto. Als de gasten dan weggaan heb je even een momentje voor jezelf maar om 7 uur komt het personeel om de huisjes schoon te maken, wat wij dan ook weer moeten checken. Verder zorg je op zo'n dag dat de lunch en een middagsnack op tijd worden klaargemaakt en dat alles ondertussen wordt klaargemaakt voor de avondsafari, die van 4 uur ‘s middags tot 8 uur ‘s avonds duurt. Daarna gaat iedereen nog weer eten (3 gangen, waarbij wij dan ook lekker mogen aanschuiven, maar waarbij we ondertussen ook in de gaten moeten houden dat alles goed verloopt en dat iedereen van drankjes wordt voorzien...)

Het komt er dus op neer dat wanneer er gasten zijn, je van 5 uur ‘s ochtends tot ongeveer 10 uur ‘s avonds (als de laatste gasten naar bed gaan) aan het werk bent, dus onze eerste dagen waren meteen erg hectisch en druk! Maandagmiddag gingen de laatste gasten weg en moesten we zorgen dat alle huisjes weer netjes werden gemaakt voor eventuele volgende gasten.

Dinsdag konden we het even een beetje rustig aandoen en konden we voor het eerst echt van de omgeving genieten. ‘s Middags zijn we om een uurtje of 4 met Menno en Virginie (onze werkgevers) en Godfrey, de gids van de lodge, lekker op safari gegaan in het park en hebben we met een koud drankje genoten van de zonsondergang en allerlei dieren (we hebben al olifanten, zebra's, impala's, hyena's, giraffes, allerlei vogels en een uil gezien). Dat maakte al het harde werken van de dagen ervoor meer dan de moeite waard!

Het personeel waar we mee werken is trouwens erg aardig. We worden keurig aangesproken met Mister Yellow en Madam (ze moeten nog even leren gewoon Jelle en Martine te zeggen) en wij doen op onze beurt ons best om hun namen en gezichten uit elkaar te houden.

Dan nog even een korte greep uit de problemen waar je hier op het werk tegen aanloopt (wat toch net even anders is dan in Nederland): zo schijnt een veel gebruikte smoes voor te laat komen onder het personeel te zijn dat ze onderweg olifanten tegenkwamen (in plaats van de gebruikelijke openstaande brug). Verder valt de stroom hier regelmatig (= ongeveer elke avond) uit, wat voor een werknemer problemen opleverde bij de lokale kapper (zijn haar was net half afgeschoren met de tondeuse toen de stroom uitviel) en zondag werd een werknemer bij het aantrekken van zijn uniform gebeten door een schorpioen die in zijn T-shirt zat, waarop de kok snel de bosjes inrende om wat bladeren voor hem te zoeken en op de wond te smeren zodat het wat minder pijn zou doen, tja...

Naast schorpioenen hebben we trouwens ook al genoeg ander 'klein' wildlife gezien: behoorlijk wat insecten (waaronder heel veel irritante muggen en mieren), (grote) spinnen, hagedissen, gecko's, kikkers en zelfs al 3 slangen. Van twee van die slangen vertelde de kok ons uitgebreid dat het zogenaamde groene huisslangen waren, die totaal onschuldig zouden zijn (ze zagen er ook best schattig uit, klein, felgroen en om de takken van een boom heen gekruld), maar later bleken het toch echt twee super giftige groene boomslangen te zijn...Dan realiseer je je meteen weer dat je hier midden in de bush zit en altijd goed moet blijven opletten!

Verder lopen hier op het terrein al heel veel bavianen en zogenaamde vervet monkeys (erg schattige aapjes) rond, maar ook de olifanten zijn de afgelopen dagen alweer meerdere malen gesignaleerd aan onze kant van de rivier (we hebben ook alweer olifantenpoep vlakbij ons huisje zien liggen) en kunnen ons dus elk moment verblijden met een bezoekje. Ook horen we vanuit ons huisje elke dag wel wat nijlpaarden hinniken (of eigenlijk meer grinniken) en we hebben zelfs alweer een paar keer leeuwen horen brullen!

Dit was het voor nu, wij gaan weer aan de slag!

(p.s. voor wie wil bellen of sms-en: Jelles telefoon staat sowieso aan - Martine is haar pincode kwijt, dus dat werkt even niet L - en daarnaast hebben we allebei een Zambiaans simkaartje gekocht, nr. Jelle: 00260976750811, nr. Martine: 00260976751136)